رامشیر- وبلاگ شعر  

حافظ ار بودی و میدیدی چنینت بی نظیر

صد غزل میگفت در وصفت الا ای رام . شیر

مشهدت ای بهتر از جان قبله ی آمال ماست

اجانه العید اغنیلک و نادی

عزیز قلب من ای خلفبادی

سعید ایامک و عیدت مبارک

شفیق من همه وقتت به شادی

******

ای رفیق ای یار بهتر از اخا

ای که رامشیر از وجودت باصفا

افتخر بیک و اودیلک سلام

عیدک امبارک یبو ذات الوفا

****** 

ای هلال خوش نمای بی نظیر

 ای مه تابان به شهر رامشیر

صد قبول از حق زتو صوم و صلاه

یاد کن وقت دعا از این حقیر

- - -

یار رامشیری مبارک بادت این شهر صیام

کلوکت فرحه ابحیاتک آرزویم والسلام

خلفباد در روز اعیاد الهی گشته شاد

هر کیه سیل ایکنی خوشحاله داخل ای بلاد

ای پیامک گو به آن یار عزیز  با سواد

فوتبال عاشق و معشوق ای جان دیدنیست

توپ عشق است و یکی دروازه ای با نام دل

هر چه شوت عشق کردی گل شده در قلب من

من زیک گل هم به قلبت مانده ام ای جان خجل

نام عباس علی آمد شجاعت باب شد

دست و چشمی داشت آن هم - هدیه بر ارباب شد

آن دمی کز کربلا آمد ندا ادرک اخاک

قلب زینب قرص بودی در زمان بی تاب شد

مقبول زحق همه عزاداریتان

قربان صفا و گریه و زاریتان

فرزند خلف ز اتقیاء پیرید

ولله سبب موهبت رامشیرید

رامشیر باشد یگانه شهر عشاق الحسین

شاوه ها ، مشراگه و سن جمله مشتاق الحسین

دو تیه پر خینه از غم و الدموعی جاریات

عشق مولامون حسینه بالگلب رمز الحیات

غدیر و ابشوگ اغنیلک و نادی

الا ای آنکه اهل خلفبادی

سعید ایامک و عیدت مبارک

عزیز دل همه وقتت به شادی

.

.

.

واقعه غدیر خم به شعر

در سفر حاج بگفتا نبی

سرٌُ خداوند به مردم جلی

هان بگوئید که من کیستم

در ره ارشاد پی چیستم

هیچ بدیدست کسی از شما

حیله و نیرنگ به اعمال ما

در سخنانم دروغ و فریب

هر که بدیدست بیارد نهیب

شور بیفتاد که این قصه چیست

نیت مولی از این گفته چیست

جمله بگفتند خلائق به قال

ای به فدایت همه جان و منال

صادقی و صدق مرام تو است

شاهد این گفته خدای تو است

امر بفرمای که ما بنده ایم

در پی امرت همه جنبنده ایم

گفت پیمبر به لسانی رسا

کیست هم اکنون ولی شما

جمله بگفتند که بعد از خدا

هست ولی جمله به ما مصطفی

گفت پیمبر که الا مردمان

آمده وحیی زخدای جهان

گفته به من آن ملک راستگو

والی مردم زپی ات را بگو

حال علی آی کمی پیش من

ای پسر عم خوش اندیش من

رفت علی پیش پیمبر ستاد

دست تحیت به ید او نهاد

کرد بلند دست علی را نبی

گفت به مردم که هذا اخی

بعد من ای ناس علی رهنماست

ساقی کوثر و ولی خداست

من چه بگویم زمقام علی

روح خدا گشته در او منجلی

جان و روان جمله فدای ولی

هست ((محب)) خاک نعال علی

خلفباد در روز اعیاد الهی گشته شاد

هر کیه سیل ایکنی خوشحاله داخل ای بلاد

ای پیامک گو به آن یار عزیز  با سواد

الاخو مثلک تچیه الگلب کلوکته راد 

.

.

.

راسی ابخوتک یا خویه رافع و ظهری حدید

نشمی و غیره ایبین بل عیونک من بعید

شوفتک صدگ حیاتی و غیره کلشی ما ارید

یا بعد عینی ابوجودک بالگلب کلوکته عید

.

.

.

ما شفت چم یوم ویهک گلبی گام ابدگدگه

سید اباسمک یا خویه المحبه لایگه

.

.

.

انه بالرخصه و عندی امتحان

فتحت اکتابی و ردت اگره بیان

کل ورگ کل خط شفت ویهک عیان

الامان یا خویه من حبک امان

.

.

.

تا در بر من هستی دل هست در آرامش

تدری ابفرگ ویهک یا خویه فرح ما مش

مشتاگ و احبک موت و الخجله تجبرنی

اهدی الگلب و الروح اجلک یا بعد عینی

.

.

.

سیت ایگم تا تو بدونی سیچه ووبیدم غمین

العشگ دش ابضمیری و الگلب صارت حزین

دل زدیریت هی ایتکنه بی تو خلقم تنگ تنگ

والفکر کلوکته طایر صوب صاحبنه الحنین

با تو بیدن آرزومه سی همی خاطر ایخم

ارد اشد ویاک خویه خوه للباقی السنین

.

.

.

عزیزی چبدی یا خویه احبک مو بالحچایه

و ادری بیک یوم الضیج انت اتصیر تچایه

.

.

.

لون اصفر -عین احمر و الدموعی جاریات

من فرگتک یا حبیبی یا ابو حلگ النبات

.

.

.

ولک اشسویت ابگلبی مثل طیر ابقفس ینشد

احبنک یابوالغایب و بالحبک ظهر ینشد

.

.

.

سامع المجنون اشلون حالته

ابسبب عشگ التی چانت حیات

انه حالی یا حلو من فرگتگ

ماشیانی یا اخو صوب الممات

یا نبات یانبات

فدوه لعیونک حیات

.

.

.

عزیزی و دموع العین جری للضحکه اعیونک

ولک اشلون اگلنک احبنک احبنک

.

.

.

احسبک یا ابوالغیره ابیوم الضیج حزم ظهری

شرف انته ولف انته و ادری بیک غیراوی

.

.

.

الخبر ما چان منک یا حبیب

گلبی ظل تویع رحت صوب الطبیب

گتله شنهو من مرض کاد  الگلب

گال لو عفت الولف موتک جریب

.

.

.

عزیز الچان للگلبی تچایه

طفه نوره اله عینی بچایه

ظلت وحدی و ما گلی خطایه

اذکرک کل صباح و کل مسیه

.

.

.

رفتی ای دوست ولی از من شنو این یک خبر

الزلم لو عاف ربعه ینکسر

.

.

.رمضان کریم

یار رامشیری مبارک بادت این شهر صیام

کلوکت فرحه ابحیاتک آرزویم والسلام

.

.

.

اسعد الله یومک ای یار عزیزم ای حبیب

خواهم از ایزد نباشی جان به محتاج طبیب

.

.

.

اسعد الله یومک ای خوش سیرت اسعد نشان

حک شده یادت الا ای گل به روی لوح جان

.

.

.

هجر رویت برده از جانم بسی صبر و شکیب

بینی و بینک مسافه و الدرب ماهو جریب

زخمی عشق تو و مرهم چه میسازد طبیب

لا وحگ عیناک صدگ جرح هجرک ما یطیب

.

.

.

مسئلت دارم زمولایم حسین ابن علی

وز قمر روی بنی هاشم و از چارم ولی

کلوکت فرحه و سلامه للسکن دیره هلی

عشق مولا تا ابد در قلب آنها منجلی

.

.

.

گفتم فراموشت کنم کز دل برفتی حوصله

دیدم که نسیان الحلو صار ابگلب بس مفجعه

گال الگلب عوف الحبیب و اجرب کمی طعم الفراگ

واطلع فراگک یا حلو موت الگلب بی فاصله

.

.

.

ای هلال خوش نمای بی نظیر

ای مه تابان به شهر رامشیر

عید فطر آمد یبو ذات الوفه

عیدی از من این دو بیتی را پذیر

.

.

.

شمال ویاک مو شرجی هوانه

زشوق وصل رویت دل جوانه

به یادم هر دمی یعیونک السود

احبک وین سند را دل ضمانه

.

.

.

ودادک یا حلو سوانی محتار

گلب من فرگتگ حزنان و بیمار

دلم از دوری چشمان نازت

پریشان و تو گویی مشتعل نار

.

.

.

تعال و اکشف الگلب و ضمیری

و دور بالکتایبه العدیده

هناک اتشوف ذهبانبه مکتوب

عزیزی --- و گلبی اریده

.

.

.

اخوی و اقرب ابگلبی من العم و ابن عمی

و ادری بیک تستاهل لو افرشلک رمش عینی

احبک یا حبیب الروح و حبک ساکن ابدمی

و الخوه ویاک افخر بیهه

.

.

.

ارید احچیلک عین ابعین و یاخذنی الخجل منک

احبنک احبنک احبنک احبنک

احس النار بضلوعی یوم الما اشوفنک

و لو گلبی یضم اعلیک عیونی اتگول احبنک

.

.

.

حلو اسمک و ابوک اشلون سماک

گلب سمچه حبیبی و انت سماک

.ما هو اثنین واحد انه و یاک

حبیبی احسب انه ابضیج یمناک

.

.

.

تمام لحظه ها من در هوایت

دل ناقابل ما شد سرایت

سر و جانم عزیزا بر فدایت

ولک شیصیر لو تسال علیه

.

.

.

بسی رند و بسی آدم شناسم

نبینی اینچنین قد قصیرم

چو غیرتمندی و احزام ظهری

به عشق پاک تو ای جان اسیرم

.

.

.

حسبتک روحی و سمیت اسمک

حبیبی یا اخی انوار عینی

دریت ابساعت الملزوم الگاک

یلی مثل الاسد احزام ظهری

.

.

.

ثلث ساعات لو نگعد و نحچی

وکت یتعده لی مثل الدقیقه

عیونی من دمع عباره الدم

ولک انه احبک بالحقیقه

صلاه عشق

دوستت دارم عزیزا با همه عمق وجود

در صلاه عشق باشد بر توام حمد و سجود

قلب من گشته مکانت چشمهایم صورتت

خلقت ما کاش ایزد در یکی جان مینمود

.

.

. 

میلاد باسعادت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

دشمن زشکست ما بسی حیران است

درمانده و بیچاره و بس نالان است

هر کس که کشد شانه و شاخی با ما

داند که به خاک پوزه اش مالان است

.

.

.

شهادت حضرت فاطمه (سلام الله علیها)

گلب شیعه محمد صار حزنان

علی خیره نساء الکون ومکان

زداغش بر سر و سینه زنانند

همه رامشیریان در کوی و میدان

.

.

.

تبریک عید

الا ای اهل دل عیدت مبارک

سعید ایامک و لیل و نهارک

به سال نو همه وقتت به شادی

بباشد ای عزیز خلفبادی

.

.

.

میلاد با سعادت پیامبر اکرم(ص) و امام جعفر صادق(ع)

غرق نور و شور و شادی گشته شهر خلفباد

شاوه ها بگرفته تا مشراگه و تل سواد

گشته میلاد رسول و صادق آل نبی

از در رحمت نظر کن مهدیا بر این بلاد

.

.

.

شهادت پیامبر اکرم(ص) و رحلت امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع)

رامشیر ما شده جمله سراسر در عزا

درغم سوگ نبی(ص)مولا حسن (ع) آقا رضا(ع)

.

.

.

عید فطر

ای رخت ماند گل ای بی نظیر

ای که مسرور از وجودت رامشیر

عید فطر آمد یبو ذات الوفه

از صمیم دل تحیاتم پذیر

.

.

.

ماه رمضان

ای هلال خوش نمای بی نظیر

ای مه تابان به شهر رامشیر

صد قبول از حق زتو صوم و صلاه

یاد کن وقت دعا از این حقیر

.

.

.

زخم و مرهم

هجر رویت برده از جانم بسی صبر و شکیب

بینی و بینک مسافه والدرب ماهو جریب

زخمی عشق تو و مرهم چه می سازد طبیب؟

لا وحگ عیناک صدگ جرح هجرک ما یطیب

.

.

.

میلاد باسعادت امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل(ع)

مسئلت دارم زمولایم حسین ابن علی

وز قمر روی بنی هاشم و از چارم ولی

کلوکت فرحه و سلامه للسکن دیره هلی

عشق مولا تا ابد در قلب آنها منجلی

..

.

.

باز دیکته دارم و باز این دبیر روزگار

که دل بشکسته ام را گشته او آموزگار

گفت بنویس از فراق یار و برده نمره ات

صفر دادم من به خود از داغ هجران نگار

.

.

.

یعقوب دل از دوری تو کور بگردید

کنعان پر از عشق بشد بر و بیابان

هجران رخت برده زما یوسف زیبا

جان و نفس و روح و دل و طاقت و ایمان

((ماه محرم))

در این پست چکیده ای از برنامه عزاداری و سینه زنی مردم رامشیر در زمان گذشته را به زبان محلی خلفبادی و بصورت شعر تقدیم عزیزان می نمایم ، امید که مقبول نظر افتد. شایان ذکر است مطالب نگاشته شده به نقل از سید بزرگوار سید فاخر مرتضوی  و در خصوص سوگواری محرم در سال ۱۳۲۰ در شهرستان رامشیر         می باشد.

 ای بیومه نوم مولا تو ایدیدی که دیه

ارسل از عشق حسین سرزیر بیدک از تیه

مثل ایسو نیزدن سینه یه هفته کل سال

هم صفر هم ما محرم دل زغم بی پرملال

موکب ایمه از ولات سن همه بر سر زنون

کاید سردار بی جلو پوسر همه بیدن زنون

از منه سن سینه ایزن تا رسن حسینیه

صف منظم بی اوسو نیخواس سپا و امنیه

شو دهه کی می ایخوسید؟همه شون بیدن دیار

سرخ سرخ بیدن تیل از ارس می دنگ انار

خیره الله من الخلق ابی شعر وزین

خونده بی مرحوم میر فاضل به یه لحن حزین

صبح رو سیاه ((نوحه ای که در شب عاشورا خوانده می شد))

 صبح ری سه نوحه ی شو دهه بیدک اوسو

خوندمش مو سی یکی دیدم پیا ووبی پهو

گو چه خوندی خین اومه با خوندنت من ای دلم

یاد زیتر کردم و یادم اومه از منزلم

صبح ری سه گر بخونم مو خلل من شعرمه

ایگمش سیتون بدونین تا به زیتر مهرمه

ای صبح رو سیاه زچه رو میشوی سپید

فردا حسین تشنه زبان میشود شهید .....

بعد وُ باقله پزا بیدک و نون حونه ای

باقله ی پیدن زده قد یه پنجه دونه ای

شعر صبح رو سیاه

ای صبح رو سیه زچه رو می شوی سفید

امـروز می شود خلف مـرتضی شـهید

روشن مشو که چهری عالم سیاه شد

کار مخدرات رسالت تباه شد

رویت سیاه باد که در دشت کربلا

امروز می شود سر شه از تنش جدا

پر شد فلک ز غلغله بهر حسین تو

پا در رکاب می کند اکنون حسین تو

ای صبح دم مزن که جهانئ بی مدار شد

برذوالجناح وشاه شهیدان سوار شد

ای دیده خون ببار که این صبح شام ماست

برسر بکوب دست که قتل امام ماست

این صبح قتل و غارت آل محمد است

هنگام شب اسارت آل محمد است

این صبح قتل شمع شبستان فاطمه است

صبح یتیم گشتن طفلان فاطمه است

ای صبح تیره رو زچه رو می شوی سفید

نزدیک شد که شاه شهیدان شود شهید

.

.

.

دو گل کوچیک

كوچيل خلوت خيابونل وحيد

سيل كردم تا تيل ووبي سفيد

هر چي گشتم پوسر نسل جديد

تا كه بينم توپه ايبازن - سعيد (خوشبخت)

 مو نديدم هيچ كس من اي ولات

بايد افغوني بيوريم قنطراط

 بچيل روسي چه ووبيده وشون

يعني ايقه طول ايده مدرسه شون؟

يا كه نيلن در بيان از حونه شون

اي ايطوري بايه او و دونه شون(آب و دانه شان)

تيم ملي هم ديه با قمقراط

بايد افغوني بيوريم قنطراط

 امتحانه آخريه تا ايدام

داد ايزم با آخرين حد كلام

اي خلايق درس ووبيدك تمام

بوزي و بوزي فقط يو وسلام

گل كوچيكِ زود ري اسفالت اينام

 ايسو سي اي نسل در حال ممات

بايد افغوني بيوريم قنطراط

يادمه مستاحه مرحوم شيرعلي

اوسو كه كوچه همش بيدگ گلي

جاي بوزي بيدك و اشكنكلي

عشق بيد و عشق بيد و همدلي

حيفه جا او بچييٌل قند نبات

بايد افغوني بيوريم قنطراط

.

.

.

قهوه و آداب و رسوم نوشیدن آن در شهرستان رامشیر

ینچنین باشد رسوم قهوه دادن در مضیف

همچو رسمی بیش می سازد به هم دلها الیف

قهوه در میان مردم شهرستان رامشیر از ارج و منزلت والایی برخوردار بوده و برای نوشیدن آن آداب و رسوم خاصی رایج است که در متن زیر به آن اشاره میگردد. اگر چه تا حد زیادی نسکافه های آماده موجود در بازار جای قهوه ی آسیاب نشده را گرفته است ، لیکن در زمان قدیم قهوه ای که برای مجالس استفاده میشد بیشتر قهوه آسياب نشده بود و از کشورهاي حاشيه خليج فارس تهيه مي‌شد.اما جهت پخت آن در ابتدا قهوه را با وسيله‌اي دو شاخه به نام مهماس که شبيه مقاش مي‌باشد در ظرفي ريخته و تفت مي‌دهند و آنگاه آن را در هاون آسياب کرده و براي مراسم آماده مي‌کنند؛ پس از آن در ظرفي بزرگ به نام "گم گم" که بزرگتر از دله است ، آب ريخته و پس از جوش آمدن، قهوه آسياب شده را اضافه کرده و از هل و کمی نمک هم براي خوش طعم شدن آن استفاده مي‌كنند.هنگامي که قهوه آماده سرو باشد ساقي آن را در ظرف کوچکتري به نام  "دله" که شبيه همان "گم گم" ولی در سایز کوچکتر است ريخته و سپس اين مراسم آييني با زيرکي و دانايي ساقي ادامه مي‌يابد.ساقي دله را در دست چپ و فنجان مخصوص قهوه خوري ـ که فنجاني بدون دسته است و فنيان خوانده مي شود ـ را در دست راست گرفته، از سمت راست مجلس شروع به سرو قهوه مي نمايد؛ اگر در اين مجلس سيدی وجود داشته باشد ابتدا از وي پذيرايي مي‌گردد و در غير اين صورت اين مراسم از شيخ يا ريش سفيد مجلس آغاز مي‌شود.براي ريختن قهوه درون فنجان و تعارف آن به ميهمانان نيز آيين خاصي وجود دارد، بدين ترتيب که ساقي پس از ريختن قهوه درون فنجان، فنجان را به نوک دله مي‌زند و براي تعارف با دست راست بدون اين‌که کمر را خم نمايد فنجان قهوه را به ميهمان تعارف مي‌نمايد و ميهمان نيز با دست راست قهوه را دريافت مي‌کند و بدون زمين گذاشتن فنجان آن را ميل مي‌نمايد.اگر گيرنده فنجان پس از نوشيدن قهوه، فنجان را بدون هر گونه حرکتي به ساقي برگرداند، بدين معناست که درخواست فنجان ديگري دارد، اما با تکان دادن فنجان توسط ميهمان (حرکت دست از مچ به پايين و از راست به چپ) ساقي فنجان را تحويل گرفته و به سراغ نفر بعدي مي‌رود؛ هر عملي غير از اين معناي ديگري دارد. به عنوان مثال اگر شخصي قهوه خود را ميل نکرده و فنجان را زمين بگذارد بدين معناست که وي خواسته‌اي دارد، در اين هنگام شيخ يا ميزبان رو به وي کرده و از خواسته‌اش مي‌پرسد و پاسخ مناسب مي‌دهد.در قديم سرو کردن قهوه داراي پنج مرحله بوده و اکنون به چهار مرحله تقليل يافته که هر مرحله حرفي ناگفته دارد.مرحله اول يا فنجان اول (هيف) ناميده مي‌شود و نوشيدن اولين فنجان قهوه توسط ساقي براي اطمينان از سالم بودن قهوه است.فنجان دوم (ويف) ناميده مي‌شود که به معني پذيرش مهماني ميزبان از طرف مدعوين مي‌باشد.فنجان سوم را (کيف) مي‌گويند که بيانگر لذت و حظ بردن از مهماني است.فنجان چهارم که (سيف) نام دارد نمادي از پذيرش برادري ميزبان از سوي ميهمان مي‌باشد و ميهمان قبول مي‌نمايد که کنار ميزبان خويش به حکم برادري به جنگ رفته و در رکاب وي شمشير بزند.همان‌گونه که ذکر گرديد ساقي اين مراسم بايستي فردي زيرک و دانا و آشنا به شعر و ادب نيز باشد چرا که ممکن است هنگام سرو قهوه براي ميهمانان، يکي از حضار بيتي شعر يا جملاتي قصار بر زبان آورد و وي بايد قادر به پاسخگويي باشد.علاوه بر آن اگر ساقي هنگام سرو قهوه سهواً شخصي را فراموش نمايد ميهمان مذکور مي‌تواند به عنوان هتک حرمت و اعاده حيثيت به نزد شيخ شکايت برده و فصل(ديه) هم مطالبه نمايد و همچنین اگر قهوه ای در فنجان برای کسی ریخته شد و آن شخص از نوشیدن آن امتناع کرد می بایست آن فنجان قهوه را از نوک بلند دله به درون دله بازگردانی و از دادن آن به شخص دیگر امتناع ورزی .

حال قطعه شعری در خصوص قهوه و آداب آن در شهرستان رامشیر

گویم ای جان از برایت با دو صد شوق کثیر

بار دیگر شمه ای آداب شهر رام – شیر

شعر من باشد در اوصاف یکی نوشیدنی

قهوه و آداب آن باشد در اینجا دیدنی

 بهر تقسیمش همی دله رود اینجا به کار

قهوه دارد پیش ما ارج و بسی قرب و وقار

 آب و قهوه را اضافه ساز آنگه در زمان

بر اجاقی نه و بهر پختنش بر ده امان

شربت قهوه اگر باشد شود او بس لذیذ

گر نباشد یک دو مثقالی نمک در آن بریز

قهوه ی آماده در دله بنه ای جان من

کو نباشد مثل این نوشیدنی اندر زمن

گر که باشی ساقی قهوه به دست راست گیر

یک دو فنجان را و با دست چپت هرگز مگیر

 یک کمی قهوه زدله ریز در فنجان عزیز

بعد از آن برزن تو فنجان را به دله بس تمیز

آنکه می گیرد زدستت قهوه - با دست یمین

باید این فنجان بگیرد – این بود رسمی مبین

بعد خوردن گر که خواهد گویدت دیگر نریز

با تکان دست سازد او تو را هشیار عزیز

گر که فنجان داد دستت او بدون هر تکان

بار دیگر ریز بهرش قهوه ای اندر زمان

ریختی گر قهوه در فنجان و آن کس نطلبید

باید آن قهوه به دله- بازگردانی وحید

اینچنین باشد رسوم قهوه دادن در مضیف

همچو رسمی بیش می سازد به هم دلها الیف

.

.

.

رامشیر

گفته ام در شعر قبلی بنده اوصافی وزین

فی الکمالات البلد و الناس هم کانو حنین

لیک در شعری دگر اکنون سرایم از شما

گوشه ای اوصاف این شهر پر از مهر و وفا

گفته ام یاران بسی من ، مردمان رامشیر

مردمی افتاده و محجوب و جمله سربزیر

از مرام و از صفا دیگر نگو شاعر سخن

چون نیابی مثل این مردم به اکناف وطن

رامشیری را ببینی پر نشاط و خنده رو

چون رسی برده سلامش ، غم زسیمایش مجو

گر به شهر رامشیر ما تو جمعی بنگری

جمله با هم در مزاحند یا که در شوخیگری

خنده از سیمای مردم بر نیفتد در بلاد

بارالها تا قیامت مردمش اینگونه باد

از زنانش هم بگویم کو به صد حجب و حیا

خانه ی خود را نموده مملو از مهر و صفا

پوشش زنها بود چادر حجاب فاطمی

کو وقار آرد و افزاید به ارج آدمی

بر پذیرایی بگویند رامشیریها مضیف

جایگاهی بهر مهمان بس بزرگ و بس نظیف

گعده باشد شب نشینی ، سرزدن بر اقربا

خوانده میگردد بدووَ در زبان شهر ما

حال خواهم از فواتح بهر تو گویم سخن

بارالها کس نگردد در غم و رنج و محن

گر که کس مرحوم گردد جمله خویشان و کسان

در زمان خود را رسانند بیت آن جنت مکان

.

.

.

عسیده

عسیده یاحلوا شلی

گل و دل

گلی دیدم به گلخانه که روی تو در آن پیدا
قرار خویش داد از کف زشوقش این دل شیدا

بگفتم من الا ای دل چه شد - دیوانه گردیدی؟
گل است این نیست دلدارت - بگو او را چرا چیدی؟

اگر اینگونه می خواهی وصال دلبرت بینی
نبینی جان من بلکه -  سرای آخرت بینی

صباح و لیل از دستت شده تاریک و بس محزون
چنین پیش آوری بر من همی سازی مرا مجنون

نه دیگر بر لب خسته نشاط خنده میبینم
چو خود را در لوای تو غلام و بنده میبینم

جوان هستم ولی مانم به پیری زار و افتاده
چنین باشد الا مردم سزای حب دلداده

دل شیدا چو بشنید این به ناگه از تپش واماند
بگفت ای یار من بشنو حبیب از عاشقان جا ماند

به من اینسان مزن طعنه گه گل را یار خود بینم
نباشد در توان من بجایش لاله بگزینم

تپش های من محزون دگر بهر حیاتت نیست
اگر از یار برگردی گریزی جز وفاتت نیست

چه شد اینسان بریدی دل - زدلدار وفادارت
که زخم لب زنی هر دم به قلب زار و بیمارت

تو خود گفتی که جان و دل فدای آن سمن آسا
تو خود بودی ز بهر او غمین و واله و شیدا

تو خود روز و شبت کردی سیاه و تار و ظلمانی
تو خود رفتی سراغ او بسی خاموش و پنهانی

تو خود عاشق شدی بر او - که جانت شد نفسهایش
تو خود بودی همه عطشان - برای لعل لبهایش

تو خود گشتی چو مجنونی اسیر آن بت زیبا
تو خود گفتی که گشتم من چو مجنون واله ی لیلا

تو خود کردی که صد لعنت به نفس پر تمنایت
نبودی ای محب لایق که سازد عشق شیدایت

.

.

.

خورشید شد سیه چو نظر بر رخت نمود

ترکتک بالشمس حتی اسمر اتصیر - بلکی اهل الحواسد تگطع النظره

رجعت و عود اشوفن سار تغییر - لگیت انت ابحلاتک و الشمس سمره

دلا خواهم که همواره بلا دور از شما باشد

حیاتت سرخوش از شادی - دلت کان صفا باشد

چو زیبایی رخسارت - نموده دیده ام مبهوت

ز یمن وصل تو کارم - همه شکر خدا باشد

میان شمس سوزنده رهایت کردم ای جانا

که تا سبزه شود رویت - که حاسد در قفا باشد

چو برگشتم عجب دیدم همه زیبائیت برجا

بدیدم مهر رخشنده - همه رویش سیا باشد

شد از نور رخت چون شب - همه خورشید تابنده

تو خود ای جان قضاوت کن محب حالش چها باشد

.

.

.

گل ارکیده

اندر آن دم اشک من خشکیده بود

چشم بر روی گل ارکیده بود

آن گل زیبا که آوردم برش

تا گزینم بر خودم من همسرش

رفته بودم سوی ساعت با شتاب (فلکه ساعت اهواز)

رشد بودی یار من بهر کتاب (کتابخانه رشد اهواز)

نادری تاکسی گرفتم بی امان

سوی لاله ما برفتیم توامان (پارک لاله)

گفتمش ای یار جانم بر لب است

گفت برگو تو به سرعت چون شب است

گفتمش جانا شب و روزم یکیست

کور گشتم بسکه چشمم خون گریست

من به پای تو جوانی داده ام

این متاع جاودانی داده ام

چشمه ی دل گشته چون دشت کویر

مرده ام پیش آنکه -گوئیم بمیر

صبح باشی در خیالم تا پسین

هر دمی باشد بر من واپسین

لیک یادت بوده امید حیات

گر نبودی بوده جانم در ممات

گفت بس کن خون به دل کردی دگر

رسم ما را تو نمیدانی مگر

مادر من چونکه من را او بزاد

نام من را بر پسر عمم نهاد

گفتمش پس عشق تو با من چه بود

از چه رو کردی تو در جانم وجود

سایه کوته کن که دیگر مرده ای

لیک قتالی و جانم برده ای

او برفت و من شدم اندر فگار

مانده ارکیده به دستم یادگار

اندر آن دم اشک من خشکیده بود

چشم بر روی گل ارکیده بود

.

.

.

هر دمی تنها نشینم

بحر طویل

هر دمی تنها نشینم

یادم آید روی ماهت ،

خنده هایت ،

شکوه هایت ،

آن دو چشمان سیاهت ،

من چگونه طاقت آرم

زیر این بار جهانسوز ،

خانمانسوز ،

وه چه دردی است درد یار از دست دادن

وه چه غم بالاتر از این ،

روح خود را ،

جان خود را ،

وه تمام تار و پود و هستی و امید خود را

به آسانی یک آب خوردن

در درون قبر تاریک و خموشی جای دادن ،

تا نبیند او دگر این جهان بی وفا را

صد قسم بر رب کعبه ،

آن خداوند یگانه

که بخوانم در نماز پنجگانه

ذات پاکش را به الله الصمد

تا قیامت من به یادت هستم

و در شوق وصالت مستم ای گل

.

.

.

بیمار عشق

در چشم خسته ام بین صد آیت و نشانه 

بیمار عشق یارم من هم در این زمانه

از مرگ بدتر است این آری چو زهر تلخ است

من تشنه محبت گیری تو صد بهانه

صد بار توبه کردم دیگر تو را نخوانم

تیرت گرفته اما در قلب من نشانه

دیشب به خواب دیدم بنشسته در کنارم

گیسوی عنبرین را می زد به دست شانه

گفتم به پاکی عشق چون قیس مرد مجنون

نام محب محزون گردیده جاودانه

.

.

.

 مشتاق

بسكه مشتاقم نگارا بر تماشايت كنون

چونكه بينم روي ماهت خيس شبنم مي شوم

دست و پا مي لرزد و و لبها ز شور اشتياق

فاش گويم جان من - من آب كم كم مي شوم

طالبم بر روي ماهت ليك در وقت وصال

دست و پا گم سازم و لرزان و اكتم مي شوم

بهر صحبت با تو اي برده زقلبم اختيار

طالب رو از خداي اسم اعظم مي شوم

تا كريمي دو چشمت را نمايم سوي خويش

از حبيبي دست يازم بنده اكرم مي شوم

اي نگاهت اين دل آشفته را تير خلاص

امر فرمایی به یکدم بنده اسلم می شوم

.

.

.

ای بت بیابم گر تو را

اي بت بيابم گر تو را بتخانه ها برپا كنم

چون عهد جهل مردمان با تو بسي نجوا كنم

ضحاك اين قلبم تويي چشمان تو چون مارها

ولله كه از فرط شعف قربان تو سرها كنم

لعلت مي ميناي من بس بهتر از شير و عسل

اين ويژگي منحصر من در كجا پيدا كنم

چشمت حطب افزاي دل در وادي ظلمانيم

با آتش چشمان تو آتشفشان- سينا -كنم

موهاي تو همچون حرير اين جسم تنها را سرير

من از شميم موي تو شبهاي خود احيا كنم

مجنون منم كز عشق تو روز و شبم دائم يكي

خواهم كه كل هستيم را قابل ليلا كنم

گشته محب عاشق به تو جان و دلش شايق به تو

گو تا چه مرحم از بر اين واله ي شيدا كنم

.

.

.

کاریز اشک

در توپوگرافی دل - از هيجان لبريز است
از بر عشق تو جان - خاکِ دل حاصلخيز است

چونکه باران محبت بنمودست فرود
دبی عشق تو از جان و دلم سرریز است

ابر بارانی عشقت چو شود اشک درون
اين دو چشم از بر سيلاب غمت ناچیز است

همه ی گستره ی جان شده منزلگه تو
در جنوب است دو چشم و دل من تبریز است

چونکه کردم به دلم جمع - همه اشک غمت
هر که بگذشت بگفتا دل تو کاریز است

با تو این قلب محب حال و هوای دارد
بی تو ای جان دل ما فصل بهش پائیز است

.

.

.

گل نیلوفر

.

.

.

نعمت دلدادگی

ما همه عشق به مولاي يتيمان داريم

بر خدا و به رسولش همه ايمان داريم

اشك در سوگ امامان هنر ملت ماست

رقت قلب زسالار شهيدان داريم

از ازل تا به قيامت ز غم قتل حسين

كينه از ظلم زنا زاده ي سفيان داريم

شيعه هستيم و به آن بر خودمان مي باليم

مذهب خويش زهمراهي يزدان داريم

اين همه نعمت دلدادگي اهل البيت

همه از مرحمت پير جماران داريم

شكر ايزد كه به دوران غياب قائم

مقتدائي به مثال شه خوبان داريم

فاش گويم به محب كاين نمط همواره بگير

چونكه خير دو جهان را همه از آن داريم

.

.

.

واقعه غدیر خم به شعر

در سفر حاج بگفتا نبی

سرٌُ خداوند به مردم جلی

هان بگوئید که من کیستم

در ره ارشاد پی چیستم

هیچ بدیدست کسی از شما

حیله و نیرنگ به اعمال ما

در سخنانم دروغ و فریب

هر که بدیدست بیارد نهیب

شور بیفتاد که این قصه چیست

نیت مولی از این گفته چیست

جمله بگفتند خلائق به قال

ای به فدایت همه جان و منال

صادقی و صدق مرام تو است

شاهد این گفته خدای تو است

امر بفرمای که ما بنده ایم

در پی امرت همه جنبنده ایم

گفت پیمبر به لسانی رسا

کیست هم اکنون ولی شما

جمله بگفتند که بعد از خدا

هست ولی جمله به ما مصطفی

گفت پیمبر که الا مردمان

آمده وحیی زخدای جهان

گفته به من آن ملک راستگو

والی مردم زپی ات را بگو

حال علی آی کمی پیش من

ای پسر عم خوش اندیش من

رفت علی پیش پیمبر ستاد

دست تحیت به ید او نهاد

کرد بلند دست علی را نبی

گفت به مردم که هذا اخی

بعد من ای ناس علی رهنماست

ساقی کوثر و ولی خداست

من چه بگویم زمقام علی

روح خدا گشته در او منجلی

جان و روان جمله فدای ولی

هست ((محب)) خاک نعال علی

.

.

.

سفر زیارتی مشهد مقدس

يك هفته چو اهو به پي ضامن خود

مهمان شده بر خوان شه ثامن خود

دور از همه جنجال و همه گفت و شنود

بگرفته سر از اشك به بر دامن خود

و بیاد صحن انقلاب و سقاخانه ی آقا امام رضا می نالم و میگویم

سقا ي بي كف عشق در صحن عاشقانه

معجون عاشقي را داده ست بي بهانه

يك قطره ار بنوشي از جام باده ي او

گردي مقيم كويش بي حسرت زمانه

سلام و عرض ادب

ده روزي مهمان خوان كرم سلطان خوبان شهنشاه بي مثال و براورنده ي آمال بي كسان ثامن الائمه امام رضا (عليه السلام)) بوديم و خاك پاي زوارش را توتياي چشم نموديم .

دل در حرمش دارد عجب حال غريبي

برده است زدل خال لبش هر چه شكيبي

نوشي چو زلعل لب او قطره اي از عشق

يابي به دل عاشق خود حال عجيبي

در اين سفر حدود ۳۷ تن از عزيزان همراه ما بودند كه همگي از خوبان بوده و حقير بجز خوبي و مهر و محبت چيز ديگري از انان به ياد ندارم .

در سراي صاحب جاه و مقام

همسفر بودم به جمعي با مرام

بچه هايي خوب و محبوب و نكو

جمله گل بودند نقطه والسلام

از تماهي عزيزان و سروراني كه در اين سفر معنوي يار و مددكار اين كاروان زيارتي بودند و با حساسيت خاصي لحظه به لحظه با تماسهاي سراسر محبت اميز خويش اوضاع را رصد ميكردند كمال تشكر و قدر داني را دارم .

از همه ياران كه در امر سفر

كرده اند اين كاروان را بس ظفر

دارم از اعماق جانم صد سپاس

شاه ثامن خود كند ايشان سپر

در اين سفر معنوي دعاگوي تمامي عزيزان و دوستان تا جايي كه مخيله همراهي ميكرد بوده ايم انشاء الله كه دوستان عزيز نيز ما را از دعاي خير خويش محروم نفرمايند.

.

.

.

 یا حبیب المنتظرین

این دلم گوید مخور غم آخرش آید حبیب

آید آنکه دین حق را می دهد روحی دیگر

دردمندان شاد باشید چونکه می آید طبیب

تا سرآید شام هجرت - ای اماما مهدیا

العجل گویان کنم هر شب دعایت با مجیب

هر گرفتاری که آید با تو درد دل کنند

هم خلائق ،‌هم بهائم ، هم بشر هم عندلیب

نام نیکت لرزه بر قوم جهودان افکند

چون ظهورت باشد از بهر ددان امری مهیب

هر که را در دل نباشد شوق وصل آن همام

بارالها کن مقدر بهر او زل و لهیب

فی البداهه این مطالب آمده اندر قلم

می سرایم این غزل را با دو صد حسی عجیب

انتظارت میکشم ای مهدی خوبان بیا

این محب زار را کن ، با خودت ای شه قریب

.

.

.

وقت ظهور

هوشدار ای منتظر دیگر شده وقت ظهور

وقت تشریف ملائک در رکاب کوه نور

موسی عمران که روح قدسی اش تاراج دل

گو تلمذ کن ز ساحت تا شوی همپای هور

گو به عیسی کو بیاید تا - به صف تشنگان

می بیاشامد زساقی با دو صد طیران و شور

آن می ساقی که باشد مرهم و معجون دل

دیده را نه بلکه دل بینا کند از فرد کور

لرزه افتد بر دل ظالم چو آید نام او

چون ستاند داد مظلوم از ید حکام جور

ای محب دل را بکن منزلگه آن رهنما

آنکه باشد قائم و آل محمد جمله پور

.

.

.

 درد دل ماه و شاه

درد دل کرد چو مَه با همه ی سرِّ وجود

مطرب عشق غزلخوان شد و زد بانگ سرود

بانگ تکبیر ملائک متجلی چو بشد

سست گردید همه ٬ هيمنه ی اهل جمود

واندر آن لحظه بدیدم که چه سان حکم ولی

از برِ خیمه ی حق رکن بوَدمثل عمود

گفت جانا تن ناقابل و جسمی معیوب

که به من داده زرحمت همه را رب ودود

به فدای تو و این سلسله ی نورانی

اینچنین بسته بُدم یار ٬ به ذات تو وعود

اشک از چشم ملک تا به بشر می بارید

باربد عشق چو مستانه بزد چنگ و سرود

.

.

.

 یا امام رضا(علیه السلام)

می زسقاخانه مولا بنوش

ساقی بسی نوشیده ام ، من می ز سقاخانه ات

جانم فدای آن می و پیمانه و میخانه ات

دردی کش کوی توام ، پابند گیسوی توام

عبد سیه روی توام ، یعنی منم دیوانه ات

با شیر مادر شد عجین ، حب تو در قلبم مهین

دانی الا ای مه سمین ، من گشته ام ویرانه ات

صحن تو کوی عاشقان ، بزمی عجب باشد عیان

سرمست و شاد و سرخوشان ، شمع و گل و پروانه ات

.

.

.

یا امام رضا(علیه السلام)

رضا هستی شفاعت کن خدا باشد رضا از ما

به مانند گلی مانی که بویش کرده پُر دنیا

رضا هستی ٬ شفاعت کن خدا باشد رضا از ما

 به غیرت کس نمی بینم که درد خود به او گویم

چو بر آهو ضمان گشتی ٬ بگویم جمله مشکلها

رئوفی و محبت را ببینم در سرای تو

همانجایی که مامن بوده و باشد برِ جانها

کبوتر بچه ای مانم که مانده دور از مادر

ولیکن در حریم تو ندارم شکوه ای ٬ مولا

منم عاشق به درگاهت ٬ نمی دانم بوَم لایق

همین را نیک می دانم ٬ به یادت می طپد دلها

به جان مادرت زهرا زیارت را نصیبم کن

فدای خاک درگاهت جهان و کل مافیها

زسقاخانه یاد آرد محب قلبش به درد آید

شمیم عطر جانبخشت تسلی می دهد جان را

.

.

.

قافله آمد به دشت کربلا

قافله آمد به دشت کربلا / زینب افسرده و بی همنوا

گفت ای بدر الدجا نور دو عین / آمدم نزدت الا ای اخ - حسین

لیک من شرمنده ام از روی تو / چون نیاوردم گلت بر کوی تو

فاش گویم از چه در شام بلا / دختر معصوم تو مانده به جا

چون خرابه گشت مامن گاه ما / گفت: عمه - من کنون خواهم ابا

گفتمش ای جان من بهرت فدا / کشته اکنون - باب تو - قوم عدا

گفت: عمه داغ هجران پدر / برده صبرم - این تن زارم نگر

چون شنیدم این ز دختت - ای حسین / یادم آمد از تو ای نور دو عین

یاد آن لحظه نمودم شمر کین / چون بماندی بی سپاه و بی معین

خنجر از دامن کشید و برنشست / چشم خود از منزل عقبا ببست

من به بالای بلندی مو فشان / تیره گشته از برم کون و مکان

ناگهان دیدم سرت بر نیزه ها / جان نماندی در تنم دیگر اخا

.

.

.

مشاعره ای  فی البداهه در مورد حضرت عباس

موضوع مشاعره نیز تماماً در خصوص حضرت عباس (علیه السلام)میباشد. اشعار حقیر  با رنگ قرمز و اشعار فراز عزیز با رنگ آبی درج میگردند.

شجاعت را نمودی باب عباس / لبت تشنه کنار آب عباس

سرود عشق خواندي بر لب آب / براي طفل تشنه سخت بي تاب

 برادر جان بنوش از آب نوشین / رضایم من الا ای ماه خونین

 نگاهت را بگير از مشک عباس / ندارم انتظار اشک عباس

 سما و ارض در طف گریه کردند / چو ماه هاشمی را مثله کردند

 دل عباس را دريا ندارد / يل ام البنين همتا ندارد

دو دستم چون بریدند ان عدوان / گرفتم مشک آبم را به دندان

نبايد آب را از من بگيرند / اگر حتي که جان از تن بگيرند

 ددان آل مروان از ره کین / نمودند قطع دست از ماه سیمین

نزول ماه را بر خاک ديدند / قمر را با لباس چاک ديدند

دیدمش آن ماه تابان سر نهاده بر جبین / می سراید این رجز با حالتی زار و غمین

نينوا عباس را از دست ثاراله گرفت / دستهاي خاکيان پست بوي مه گرفت

تا عمود آهنین بر تارک آن مه نشست/انکسرظهری بگفت ان شه -کمر زدهر دو دست

 تاب و طاقت را گرفتند از علمدار حسين / هيچ کس نبُود به جز ابن علي يار حسين

نیست در عالم کسی عباس از بهر حسین/ داغ هجرانت شکسته ای اخا ظَهر حسین

 نور عالم تاب از چشمان زينب دور شد / بعد از آن چشم تمام ددصفت ها کور شد

 دیدمش چون ماه تابان بر نشسته بر فرات / لیکن از مهر و وفا بر لب نزد آب حیات

تا دمي که دستهايش بر تنش جان داشتند / آرزوي آب خوش دادن به جانان داشتند

دانی زچه رو چشمه به قبرش شده پر آب / چون آب ز هجران لبش برده زکف تاب

بسيار کساني که به دل تاب ندارند / از داغ ابوالفضل به لب آب ندارند

 دو دستش را چو بر من زد - هراسان // بجستم از شعف من در کف آن 

 نگاهش را ربود از روي زردم / نمي خواهم از اينجا بازگردم

من اما هجر وصلش می کشیدم / به شوق لب به دستانش خزیدم

مرا گريان و نالان و غمين ديد / شکوه ماه خود را بر زمين ديد

 دلا ای کاش یک جرعه بنوشد / تمام رود بهرش میخروشد

دل دريا براي او خروشان / و او چشمش براي طفل، گريان

 ننوشد قطره ای از آب نوشین /چو بسته با برادر عهد دیرین

 نبايدعهد بشکستن نبايد / نبايد گريه بر دشمن نبايد

 دل دریا خجل از روی عباس / تمام طف گرفته بوی عباس

 سر اينک آرزوي عشق کرده ست / ز اشک دل وضوي عشق کرده ست

 تن و سر جمله کرده او فدایی / بباشد این نمط کرب و بلایی

 يل کرب و بلا را سر بريدند / لباسش را ز پيش و پس دريدند

 ددان ان سر به روی نی نهادند / اسیران را ز پیش و پی نهادند

 دل اهل حرم در خون نشست و / جهالت دست اهل خيمه بست و

 وداع آخرین را چون کنم قال / چسان باشد به مولا حال و احوال

 لب مولا ترک خورده ست کو آب / کسي آيا نمانده است؟ کو آب

 به دشت کربلا ساقی عطشان / بداده در عطش جان را به جانان

 ندايي آمد از سوي خداوند / گناهي بس بزرگ اين قوم کردند

 دمی خلوت نمودم با دل خویش / ز هجران عمو دل گشته پر ریش

 شب آخر ز عالم دست شستند / دل خود با شراب مست شستند

 دگر دستی نمانده بهر ساقی / که تا اصغر بنوشد آب باقی

 يکايک اهل عرفان پر گشودند / درست است اهل اين عالم نبودند

 دو عالم چون عموی ما ندیده / سر و دستان او از تن بریده

 هواي عشق در سر داشت عباس / به دل ايمان حيدر داشت عباس

 سر و جان را فدای شاه دین کرد / جهانی را به کار خود رهین کرد

دراز است از ابوفاضل سرودن / چه خوش باشد حقيقي شيعه بودن

نباشد هيچ شعري در خور ياس / فراز همچون اديب مجنون عباس 

سرودی ای فراز از بهر عباس / محب را تو نمودی پر زاحساس

.

.

.

یا علی (علیه السلام)

آنانکه علی را خدا پندارند
کفرش به کنار عجب خدایی دارند

در هو هو مستانه و در وقت دعا
پیمانه به کف عجب صفایی دارند

در خلسه و در جنبش سرها به کنار
دیوانه صفت حال و هوایی دارند

در محضر مولا ی یتیمان نجف
از فرط شعف ناز و ادایی دارند

دلها نه فقط عشق علی دارد و بس
بر آل علی حب و ولایی دارند

چون غیر خدا هر که پرستد کافر
لیکن به خدا عجب خدایی دارند

.

.

.

رفته بودم کربلا

ساقی بسی نوشیده ام ، من می ز سقاخانه ات

جانم فدای آن می و پیمانه و میخانه ات

دردی کش کوی توام ، پابند گیسوی توام

عبد سیه روی توام ، یعنی منم دیوانه ات

با شیر مادر شد عجین ، حب تو در قلبم مهین

دانی الا ای مه سمین ، من گشته ام ویرانه ات

صحن تو کوی عاشقان ، بزمی عجب باشد عیان

سرمست و شاد و سرخوشان ، شمع و گل و پروانه ات

 حبیب الله ادیبی / رامشیر /۹/۴/۸۸ - منزل

به مانند گلی مانی که بویش کرده پُر دنیا

رضا هستی ٬ شفاعت کن خدا باشد رضا از ما

به غیرت کس نمی بینم که درد خود به او گویم

چو بر آهو ضمان گشتی ٬ بگویم جمله مشکلها

رئوفی و محبت را ببینم در سرای تو

همانجایی که مامن بوده و باشد برِ جانها

کبوتر بچه ای مانم که مانده دور از مادر

ولیکن در حریم تو ندارم شکوه ای ٬ مولا

منم عاشق به درگاهت ٬ نمی دانم بوَم لایق

همین را نیک می دانم ٬ به یادت می طپد دلها

به جان مادرت زهرا زیارت را نصیبم کن

فدای خاک درگاهت جهان و کل مافیها

زسقاخانه یاد آرد محب قلبش به درد آید

شمیم عطر جانبخشت تسلی می دهد جان را

چهارشنبه عصر هوای مطبوع و ابری همراه با نم نم باران

سلامی به یاران کنم این زمان

به وقتی که باران زند بی امان

نباشد به ولله هوا اینچنین

بجز شهر ما در تمام جهان

و اکنون تقلیدی ناشیانه از لسان الغیب حافظ شیرازی

به مانند گلی مانی که بویش کرده پُر دنیا

فدای ناز لبخندت - جهان و کل ما فیها

گل نرگس -دو چشمانت نموده زار و مفتونم

الا یا ایها الساقی ادر کاساً و ناولها

اگر چی می حرام است و شریعت کرده ممنوعش

ولیکن قَدْح پر کرده - زمینای لبش لیلا

بُدَم مجنون - شدم مفتون -به چرخ و عالم گردون

که عشق آسان نمود اول ولی افتاده مشکلها

با تشکر از حُسن توجهتان

در این پست قصد دارم خاطره ی یک نامه به زبان شعر را بازگو نمایم

همانگونه که عزیزان واقفند همه ساله بحث اعزام بسیجیان به اردوی زیارتی مشهد مقدس و تمهیدات آن از جمله جمع اوری کمک از مسئولین ذیربط و خیرین از مهم ترین دل مشغولیهای پایگاههای مقاومت می باشد که حقیر نیز از این قاعده مستثنی نبوده و از آنجائیکه به شوق پابوسی آقا امام رضا (علیه السلام) این کار انجام میگیرد ، سراسر پر از شور و خاطره است.

و اما اصل مطلب

همایشی از سوی هیئت رزمندگان اسلام کشور در محل حرم مطهر شاه عبدالعظیم حسنی برپا بود که حقیر نیز به نمایندگی از سوی شهرستان عازم این همایش شدم.

یکی از سخنرانان همایش سردار حجازی فرمانده سابق بسیج کشور بود که حقیر در آن جلسه درخواستی مبنی بر کمک به کاروان زیارتی مشهد مقدس را تقدیم ایشان نمودم.

بعد از مدتی جناب سرهنگ فرهانیان فرماندهی محترم ناحیه مقاومت بسیج رامشیر دنبال من فرستاد و وقتی به دفتر ایشان مراجعه کردم متوجه شدم که درخواست من از سوی سردار حجازی به سردار کاظمینی فرمانده وقت بسیج خوزستان ارجاع داده شده و از سوی ایشان نیز جهت روشن شدن صحت و سقم به فرماندهی سپاه رامشیر فرستاده شده است .

جناب سرهنگ فرهانیان نیز پس از اطلاع از وضعیت کاروان زیارتی نامه را دوباره به سردار کاظمینی ارجاع داد تا ایشان نسبت به کمک اقدام نمایند.در همین اثنی خبر رسید که سردار کاظمینی جهت بازدید از سپاه رامشیر قصد حضور در اینجا را دارند.

نشستم و با خود فکر کردم که شیوه ای جدید جهت اخذ کمک از سردار پیدا کنم که ماحصل این تفکر چند دقیقه ای قطعه شعری است که حضور شما تقدیم میگردد.

به لب دارم اکنون همه این سرود / به سردار دل ، کاظمینی درود

بداریم جمعاً یکی خواسته / بیارم به نظم از برت راسته

بباشد یکی پایگاه بسیج / به دلدادگی همچنان یک خلیج

همه مهر مولای دین داشته / نهال ولایت به دل کاشته

دلی همچو دریا ولی دردمند/ همه طالب این یکی حاجتند 

همه عاشقانند به هشتم امام / دل اندر طپش از بر آن همام

ولیکن حضور شما لاجِرَم / بگویم به حالی پر از آزِرَم

همانگونه که حضرتت واقفی / ز مال و منال ، هم نباشد کفی

همی هیئت خوب رزمندگان / همایش نهاد از برِ بندگان

بیامد حجازی دُرٌِ شاهوار / همان مرد یکدانه ی کارزار

همی شرح دلدادگی بر رضا(ع) / بدادم به دستش ز صدق و صفا

شنیدم پس از آن ز فرهانیان / پر از کار و از جنب و جوش او عیان

محول شده نامه ام بر شما / که فرمانده ای بر جمیع سپاه

عزیزا به نوروز خوش روزگار / توکل در اول به پروردگار

نمونه چو گشته همی پایگاه / ز سعی و تلاش همه بچه ها

بدیشان بدادم همی وعده ای / به پابوس ثامن برم عده ای

ز لطف و کرم ای امیر سپاه / نمایی نظر گر بر این بچه ها

به صحن و سرای رضای غریب / دعا گوی تو جمله ایم با مجیب

  دوستان عزیز حتما نظر بدهند

قافله آمد به دشت کربلا / زینب افسرده و بی همنوا

گفت ای بدر الدجا نور دو عین / آمدم نزدت الا ای اخ - حسین

لیک من شرمنده ام از روی تو / چون نیاوردم گلت بر کوی تو

فاش گویم از چه در شام بلا / دختر معصوم تو مانده به جا

چون خرابه گشت مامن گاه ما / گفت: عمه - من کنون خواهم ابا

گفتمش ای جان من بهرت فدا / کشته اکنون - باب تو - قوم عدا

گفت: عمه داغ هجران پدر / برده صبرم - این تن زارم نگر

چون شنیدم این ز دختت - ای حسین / یادم آمد از تو ای نور دو عین

یاد آن لحظه نمودم شمر کین / چون بماندی بی سپاه و بی معین

خنجر از دامن کشید و برنشست / چشم خود از منزل عقبا ببست

من به بالای بلندی مو فشان / تیره گشته از برم کون و مکان

ناگهان دیدم سرت بر نیزه ها / جان نماندی در تنم دیگر اخا

.....

ادارمه دارد

یر رامشیررامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیررامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیررامشیر امشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر  رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر رامشیر

همانطور که شما عزیزان مستحضرید مشاعره نوعی رقابت شعری  میان شاعران بوده که شاعر باید آخرین حرف شعر سروده شده توسط رقیب را مطلع شعر جدید خود قرار دهد.

اشعاری که حضورتان عرضه میگردد ماحصل مشاعره ی بین حقیر و دوست عزیز کیوان عابدی (از شاعران جوان کشور) می باشد که  ارزیابی آن را به عهده شما خوانندگان عزیز میگذاریم.

شایان ذکر است این مشاعره فی البداهه بوده و اگر نقصی در وزن یا قافیه و ردیف اشعار موجود است بدلیل بدیهی بودن آنان است.

اشعار حقیر به رنگ قرمز و اشعار کیوان عابدی به رنگ آبی درج میگردند.

 با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل     چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است

ترا ای جان من - چون چرخ گردون / پرستم همچو رستم چون فریدون

نرگس مستانه ام٬از روزنی بیند مرا / همچو یاسی بینوا-از شاخه ای چیند مرا

 ای که همچون یاس -خوشبو وپر از ناز و ادا / میشود گردد قرینت این محب بینوا

ای محب ٬ای عاشقی را درد و دل آمیخته/ای که در این شعر نو   دار ِ بلا آویخته

هر چه باشد در دل عاشق همه مهر تو باد / بارالها تا قیامت حال من اینگونه باد

درد و حالت کس بداند جز من اندر این جهان؟ / کس بداند راز تو  ٬در آشکارا و نهان؟

نمیدانم چه سان گشتم دلا مبهوت سیمایت / مداوم انتظار این دل کشد از بهر ایمایت

تا کی به انتظار ِروز ِرسیدن نشسته ایم؟تا کی به یاد ِگار ِ بوی و ندیدن نشسته ایم؟

 می رسد بوی خوشت از باد در کنعان دل / هر دو چشمم کور و از نادیدنت باشم خجل

لب ِ او شهد و شراب و تن ِ او مرمر و یاس /چشم ِ من چشمه و او میزند از گیسو دست

 تن او لاله ی عذرا - لب او جام قدح / وصف گیسو نتوان گفت که دل گشته فزح

حرص ِ سالان  پیر میخورد و من اکنون٬  پیر ِ عالم گر دی و پارم تو باشی

  یکه ای ای جان به قلبم - عشق من تنها توراست / نرگس چشمت بیاد آورد و آه از دل بخاست

تا که لبخندت به نرمی از پس ِ پرده برون/آمد و دیدم هزاران بار  جانم را کُشاند

 دم زدی از ناز لبخند و به دل آتش زدی / ای که عشقت در دلم باشد ز لطف ایزدی

یکی در بزم او دلدادگی کرد/یکی سختی میان ِ سادگی کرد

 یکی از من  نگاران تر ندید و  /به مردی در میانه مادگی کرد

 دلا زن طعنه چون من بی نگارم / زهجران رخت دائم فگارم

اگر چون حافظ و سعدی نباشم / ولی مجنون دلی در روزگارم

من که کیوانم ٬ز دوریت محب٬زار و پریشان/شدم واندر جهان و کون و لا امکان و امکان

 ندیدم همچو تو ای جان -به امکان و به لاامکان /خدای عشقی و اینک - بیاوردم به تو ایمان

 نه این اغماض ٬بیهوده ٬نه من صابر چنان مردم/نه من را چاره ای باشد برای خوردن ِ هر غم

 مرا دیدی صبور و دل - بریدی از برم آسان / نگفتی جان من اینسان - بری از این تن من - جان

 ندیدی مرا چون مرا دید نیست/مرا باد ِ من٬جرات ِ بید نیست

 ترا دیدم بسی نخلی سرافراز / از این رو عاشقی بنمودم آغاز

 ز نار ِ پرتوی چشمت ٬چه چاوش چیرگی باید/به حسن ِ آتش و نار ِ نسیم این شاخه ناری شد

 درونم گشته پر اخگر - ز نار ناز چشمانت / شدم چاووشی و گفتم به دنیا عهد و پیمانت

تو جار و جارچی هستم٬برایت نور میرستم/و در تاس ِ  لب ِ نازت٬ز مستی  ٬جور میجستم

 منم چون تو به جار هستم که گویم وصف رویت را / ولی در این بماندم من چه گویم-  حال مویت را

از این گیسو مگو هرگز٬که رازش را نمی یابی/  وزان زلفت دلم پر خون ٬به خونش  رنگ ِ کمیابی

 یمانی بُرد را دیدی که چون گردیده پر آواز / به مانندش شده زلفت -شهیر و خوشبو و پرناز

تا درودی دیگربدرود

منتظر نظرات مفید شما هستم

«ان لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین، لاتبرد ابدا»

سلام علیکم

فرا رسیدن ماه محرم - ماه پیروزی خون بر شمشیر و ماه مظلومیت سید و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع)را حضور کلیه سروران عزیز تسلیت عرض مینمایم.

حقیر حدود ۴ الی ۵ سال پیش یک سری تحقیقاتی در خصوص نحوه ی انجام مراسمات ماه محرم در رامشیر انجام داده بودم که در انجام این تحقیقات سید بزرگوار آقا سید فاخر مرتضوی کمک شایانی به حقیر در جمع آوری مطالب نمود که در همان زمان در قالب ویژه نامه ی محرم به چاپ رسید و از سوی عموم مردم مستند خوانده شد و استقبال شایانی از آن به عمل آمد.

حال در این مجال قصد دارم که تحقیقات فوق الذکر را در قالب شعری به زبان محلی حضورتان عرضه دارم.امید است که مورد قبول قرار گیرد.

باز هم خاضعانه استدعا دارم که حقیر را از نظراتتان محروم نفرمائید. 

محرم در رامشیر در حدود سال ۱۳۲۰

ای بیومه نوم مولا تو ایدیدی که دیه

ارسل از عشق حسین سرزیر بیدک از تیه

مثل ایسو نیزدن سینه یه هفته کل سال

هم صفر هم ما محرم دل زغم بی پرملال

موکب ایمه از ولات سن همه بر سر زنون

کاید سردار بی جلو پوسر همه بیدن زنون

از منه سن سینه ایزن تا رسن حسینیه

صف منظم بی اوسو نیخواس سپا و امنیه

شو دهه کی می ایخوسید؟همه شون بیدن دیار

سرخ سرخ بیدن تیل از ارس می دنگ انار

خیره الله من الخلق ابی شعر وزین

خونده بی مرحوم میر فاضل به یه لحن حزین

صبح رو سیاه ((نوحه ای که در شب عاشورا خوانده می شد))

صبح ری سه نوحه ی شو دهه بیدک اوسو

خوندمش مو سی یکی دیدم پیا ووبی پهو

گو چه خوندی خین اومه با خوندنت من ای دلم

یاد زیتر کردم و یادم اومه از منزلم

صبح ری سه گر بخونم مو خلل من شعرمه

ایگمش سیتون بدونین تا به زیتر مهرمه

ای صبح رو سیاه زچه رو میشوی سپید

فردا حسین تشنه زبان میشود شهید .....

بعد وُ باقله پزا بیدک و نون حونه ای

باقله ی پیدن زده قد یه پنجه دونه ای

متن کامل نوحه ی صبح رو سیاه

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد

فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

زد چاكُ جامه در بر خود فاطمه زغم‏
وقتى كه شمر راس حسينش زتن بريد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

اى چرخ دگر گردش تو در اين دهر كى رواست‏
زيرا حسين مى شود از دهر نااميد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

جبرئيل سر برهنه بيامد به كربلا
آندم كه اين حديث به هر دست او رسيد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

طوبى خميده گشت قدش، از غم حسين‏
چون اين خبر زخادم فردوس در رسيد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

چون سرو ناز پرور زهرا شهيد شد
هفت آسمان گرفت و در آن دم زمين تپيد

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

چون دست آن لعين به گلوى حسين رسيد
روح الامين ز غصه گريبان غم دريد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد 

حوران تمام كرده بِبر جامه سياه‏
روزى كه گشت آن واقعه كربلا پديد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

عيسى زبام چرخ چهارم عروج كرد
وقتى كه مرغ روح شهيد شد ز تن جدا 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

آه از دمى كه از فرس افتاد آن جناب‏
آه از دمى كه خنجر كين، شمر در كشيد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

بنشت روى سينهِ آن شاه كم سپاه‏
حلقوم ناز پرور او را ز تن بريد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

لرزيد عرشُ كرسىُ عالم سياه شد
از ظلم كوفيانُ ستم كارى يزيد

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

كردند قدسيان همگى چاك جامه را
آندم كه تشنه كام حسين، زهر غم چشيد 

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

خاموش (محتشم) كه دل سنگ آب شد
مرغ هوا و ماهى دريا، كباب شد

اى صبح رو سياه به چه رو مى شوى سفيد
فردا حسين تشنه جگر مى شود شهيد

در این ایام قبولی حاجات از محضر کلیه دوستان عزیز التماس دعا دارم .

یکی از اصول سرایش شعر تجسم شعر در ذهن است یعنی شاعر باید شاکله ی شعر را در ذهن بپروراند و بداند که این شعر از کجا میخواهد شروع شود ، چه نکته ای را به مخاطب برساند و در کجا پایان یابد.

نغزترین اشعاری که تا کنون توسط شاعران بزرگ کشورمان سروده شده اند و ماندگاری بسیاری نیز دارند اشعاری هستند که با الهام از پدیده های طبیعی آغاز گردیده  و با در بر گرفتن مسائل و واقعیتهای اجتماعی پایان میگیرند.---به عنوان مثال :

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند      تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

 حقیر نیز قصد داشتم تا با الهام از آتشفشان و تشبیه کوه آتشفشان  به شخص - گدازه به قلب انسان و دهانه آتشفشان به دهان انسان -شعری در خور این پدیده ی زیبا بگویم که متاسفانه بعد از سرودن یک یا دو بیت در آن وا ماندم و هر چه ای کیو سان وار بر مخیله فشار آوردم تدبیری حاصل نشد.

حال در این مجال از عزیزان و سروران خویش استدعا دارم تا در تکمیل این شعر زیبا حقیر را یاری و مساعدت فرمایند.

کوه سردی بوده ام من خامش و بی هم زبان 

همنفس با هور و باران - فارغ از عشق بتان 

سنگی دل با نگاهش شد بسان موم نرم

آن  نگار  مهربان  کو  ماه  باشد  بر مهان

قلب من گشته گدازه -کام من آتشفشان 

وای از آن روزی که ناگه عشقت آید بر زبان

در انتظار اشعار زیبای شما در ادامه ی شعر فوق هستم

با سلام و عرض ادب

میلاد آقا امام علی (ع) بود که دوست و برادر بزرگوار مرتضی جمالی پور بیت اول شعر زیر را در وصف مریدان اقا امام علی (ع) برای من فرستاد که حقیر چند بیت بعدی را بر وزن و قافیه بیت اول سروده ام که امیدوارم مورد نظر قرار گیرد.

خواهشاً حقیر را از نظرات ارزشمندتان محروم نفرمائید.

ارادتمند شما عزیزان - ادیبی

آنانکه علی را خدا پندارند
کفرش به کنار عجب خدایی دارند

در هو هو مستانه و در وقت دعا
پیمانه به کف عجب صفایی دارند

در خلسه و در جنبش سرها به کنار
دیوانه صفت حال و هوایی دارند

در محضر مولا ی یتیمان نجف
از فرط شعف ناز و ادایی دارند

دلها نه فقط عشق علی دارد و بس
بر آل علی حب و ولایی دارند

چون غیر خدا هر که پرستد کافر
لیکن به خدا عجب خدایی دارند

دوستان عزیز سلام

کرد بلند دست علی را نبی - گفت به مردم که هذا اخی

بعد من ای ناس علی رهنماست - ساقی کوثر و ولی شماست

در سفر حاج بگفتا نبی

سرٌُ خداوند به مردم جلی

هان بگوئید که من کیستم

در ره ارشاد پی چیستم

هیچ بدیدست کسی از شما

حیله و نیرنگ به اعمال ما

در سخنانم دروغ و فریب

هر که بدیدست بیارد نهیب

شور بیفتاد که این قصه چیست

نیت مولی از این گفته چیست

جمله بگفتند خلائق به قال

ای به فدایت همه جان و منال

صادقی و صدق مرام تو است

شاهد این گفته خدای تو است

امر بفرمای که ما بنده ایم

در پی امرت همه جنبنده ایم

گفت پیمبر به لسانی رسا

کیست هم اکنون ولی شما

جمله بگفتند که بعد از خدا

هست ولی جمله به ما مصطفی

گفت پیمبر که الا مردمان

آمده وحیی زخدای جهان

گفته به من آن ملک راستگو

والی مردم زپی ات را بگو

حال علی آی کمی پیش من

ای پسر عم خوش اندیش من

رفت علی پیش پیمبر ستاد

دست تحیت به ید او نهاد

کرد بلند دست علی را نبی

گفت به مردم که هذا اخی

بعد من ای ناس علی رهنماست

ساقی کوثر و ولی خداست

من چه بگویم زمقام علی

روح خدا گشته در او منجلی

جان و روان جمله فدای ولی

هست ((محب)) خاک نعال علی

حبیب الله ادیبی (محب) ۱۰/۴/۱۳۸۵

در مراسم تشییع  آن دو کبوتر خونین بال گمنام در شهرستان رامشیر ناخودآگاه به یاد عموی شهید مفقود الاثرم افتادم و انگاری که پیکر عمویم را بر دست مشیعین میدیدم.

شهید مهدی کناوی غبیشی در عملیات رمضان مفقود الاثر گردید که در همان زمان خبر آوردند که احتمالا شهید شده است - بعدها پس از بازگشت آزادگان عزیز برادر یحیی عموری که از ازادگان سر افراز این شهرستان میباشد گفت که : ما همگی اسیر شده بودیم و ما را با ماشین به سمت بصره منتقل کردند.تعداد بچه ها در ماشین بسیار زیاد بود .شهید کناوی زیاد جراحت دیده بود و در حالت احتضار قرار داشت.در همین موقع پیکر ایشان را از ماشین بیرون آوردند و در نخلستانهای بصره به نخلی تکیه دادندو........

عمو جان تا بدیدم آن دو گل را - غم و اندوه تو بگرفت جان را

                                      شنیدم انکه در وقت اسارت - تنت پر زخم و مملو از جراحت

به نخلستان بصره آن عدوان - رها کردند تا تو بردهی جان

                                عمو جان مادرت چشم انتظار است - ز بهر دیدنت او بی قرار است

بیا بنگر تکیده گشته مادر - ز هجرانت خمیده گشته مادر

                                                     مداوم ذکر او ام البنین است - بسان او عزادار و غمین است  

شنیدم من که در وقت نیایش - بگوید با خدای آفرینش

                                                   خداوندا چه شد مه پیکر من - نیاوردی چرا او در بر من

 التماس دعا

این شعر زیبا سروده ی دوست عزیز آقای مهدی منیعی است که در پست های پیشین نیز یکی از اشعار زیبای این بزرگوار را در این وبلاگ درج نموده بودم. شایان ذکر است این برادر بزرگوار در سرودن اشعار آئینی ید طولایی داشته و برادر بزرگوارشان آقای شادپور منیعی که از مداحان بنام شهرستان رامشیر می باشند نیز از این اشعار در مداحی ها و نوحه های خود استفاده میکنند. تخلص شعری این بزرگوار نیز خاکی می باشد که بار دیگر از اینکه ما را با فرستادن شعر زیبایشان مورد تفقد قرار دادند از ایشان تقدیر و تشکر میگردد.  

یا حسین گفتیم و ما مجنون شدیم
راهی دشت بلا و خون شدیم
همسفر با لاله های داغدار
میهمان بر خیمه مولا شدیم
کربلا بود و حکایتهای عشق
دانش آموز کلاس او شدیم
درس اول از منیت ما شدن
قطره ای بودیم و ما دریا شدیم
ذوب در دریای احسان حسین
درس دوم بود و ماهم آن شدیم
درس سوم عشق بازی با حسین
مهر و ایثار و وفا از بر شدیم
درس چهارم از علمدار حسین
بهر مولا ما ابالفضلی شدیم
چون علی اکبر علی اصغر فدا
درس پنجم غرق در مولا شدیم
ششمین درس از وجود زینب است
صابر از مشق مصائب ها شدیم
تا که هفتم درس عشق آغاز شد
درحسین گمگشته ناپیدا شدیم
خاکی از جام می ناب حسین
مست شد ما هم همه شیدا شدیم

دِل زِدیریت هِی ایتِکنِه – گو – اشوفک وین – عزیز

مو ایگُم سیت تا بدونی -از تو – اِطلُب دِین – عزیز

دِل زِدیریت هِی ایتِکنِه (دل از توری تو در حال طپش است)– اشوفک وین (کجا تو را ببینم)

مو ایگُم سیت تا بدونی (من برای تو میگویم تا بدانی)- اِطلُب دِین (خواسته ای دارم)

ای تیل سی سیل تو خوبِن و گرنه-  سیت بِگُم

یو که – عینٍ لا یشوفِک شلی بیهِ العین – عزیز

)ای تیل سی سیل تو خوبِن (این چشمها برای دیدن تو خوبند) سیت بِگُم -برایت بگویم

یو که (اینکه)– عینٍ لا یشوفِک شلی بیهِ العین (چشمی که تو را نبیند این چشم به چه درد من میخورد

اَی نبینه اِی تیَل سیمای پر ناز تونه

تو بدون حتما یِنه کو – عَمیِ هذه العین – عزیز

اَی نبینه اِی تیَل (اگر این چشمها نبینند) تونه--تورا

بدون---بدان--- حتما یِنه ---حتما این را --– عَمیِ هذه العین---این چشم کور است

لووِلُم دارِن بسی حسرت زنِن یک دم زعشق

با دو صد شور و حرارت بوسه بر – شِفتِین – عزیز

لووِلُم دارِن --- لبهایم دارند--- زنِن---بزنند---شفتین---گونه هایت

هر چه خُوسی ایدُمِت اما نِخو از مُ یِنه

وُ چِنِ تا سیت بِگُم مُ – بوسه ای بر – عِین –عزیز

هر چه خُوسی ایدُمِت---هرچه بخواهی به تو میدهم--- اما نِخو از مُ یِنه---اما این را از من نخواه

وُ چِنِ تا سیت بِگُم مُ --آن چیست تا من برایت بگویم---بوسه ای برعِین --–بوسه ای بر چشمانت

با صداقت ایگُم(با صداقت میگویم)--انتهی--تمام میشوم-میمیرم--– لو صِرنِه عین ابعِین (اگر با هم چشم به چشم شدیم و نگاهم با نگاه تو تلاقی پیدا کند 

گویم ای جان از برایت با دو صد شوق کثیر

بار دیگر شمه ای آداب شهر رام – شیر

شعر من باشد در اوصاف یکی نوشیدنی

قهوه و آداب آن باشد در اینجا دیدنی

بهر تقسیمش همی دله رود اینجا به کار

قهوه دارد پیش ما ارج و بسی قرب و وقار

آب و قهوه را اضافه ساز آنگه در زمان

بر اجاقی نه و بهر پختنش بر ده امان

شربت قهوه اگر باشد شود او بس لذیذ

گر نباشد یک دو مثقالی نمک در آن بریز

قهوه ی آماده در دله بنه ای جان من

کو نباشد مثل این نوشیدنی اندر زمن

گر که باشی ساقی قهوه به دست راست گیر

یک دو فنجان را و با دست چپت هرگز مگیر

یک کمی قهوه زدله ریز در فنجان عزیز

بعد از آن برزن تو فنجان را به دله بس تمیز

آنکه می گیرد زدستت قهوه - با دست یمین

باید این فنجان بگیرد – این بود رسمی مبین

بعد خوردن گر که خواهد گویدت دیگر نریز

با تکان دست سازد او تو را هشیار عزیز

گر که فنجان داد دستت او بدون هر تکان

بار دیگر ریز بهرش قهوه ای اندر زمان

ریختی گر قهوه در فنجان و آن کس نطلبید

باید آن قهوه به دله- بازگردانی وحید

اینچنین باشد رسوم قهوه دادن در مضیف

همچو رسمی بیش می سازد به هم دلها الیف

گفته ام در شعر قبلی بنده اوصافی وزین

فی الکمالات البلد و الناس هم کانو حنین

لیک در شعری دگر اکنون سرایم از شما

گوشه ای اوصاف این شهر پر از مهر و وفا

گفته ام یاران بسی من ، مردمان رامشیر

مردمی افتاده و محجوب و جمله سربزیر

از مرام و از صفا دیگر نگو شاعر سخن

چون نیابی مثل این مردم به اکناف وطن

رامشیری را ببینی پر نشاط و خنده رو

چون رسی برده سلامش ، غم زسیمایش مجو

گر به شهر رامشیر ما تو جمعی بنگری

جمله با هم در مزاحند یا که در شوخیگری

خنده از سیمای مردم بر نیفتد در بلاد

بارالها تا قیامت مردمش اینگونه باد

از زنانش هم بگویم کو به صد حجب و حیا

خانه ی خود را نموده مملو از مهر و صفا

پوشش زنها بود چادر حجاب فاطمی

کو وقار آرد و افزاید به ارج آدمی

بر پذیرایی بگویند رامشیریها مضیف

جایگاهی بهر مهمان بس بزرگ و بس نظیف

گعده باشد شب نشینی ، سرزدن بر اقربا

خوانده میگردد بدووَ در زبان شهر ما

حال خواهم از فواتح بهر تو گویم سخن

بارالها کس نگردد در غم و رنج و محن

گر که کس مرحوم گردد جمله خویشان و کسان

در زمان خود را رسانند بیت آن جنت مکان

ادامه دارد